On Tue, 28 Jun 2005 01:23:24 +0200, "DirkJan"
Post by DirkJanHet was in de zomer van 1973, ik was 12 jaar,
en toen zag en hoorde ik voor het eerst een hele
Suppers Ready van Genesis.
DirkJan
Later ook nog Yes
en nog later Get Ready van Rare Earth...
Ehm. Even zeuren.
In-a-gadda-da-vida van Iron Butterfly stamt uit 1968 was eerder dan de
voorbeelden die je noemt. Rare Earth is uit 1969 en dus véél eerder
dan de eerste lp met een nummer van een hele kant van Yes: Close to
edge is immers pas uit 1973. Who do you love van Quicksilver Messenger
Service op Happy Trails is ook uit 1969. De What love suite van de
Collectors evenzo. Op de dubbel lp Live/Dead van Grateful Dead, alweer
uit 1969, staan meerdere voorbeelden van een kant vol met één nummer.
Golden Earring met Eight miles high is ook uit 69. Brainbox met hun
eerste lp idem. Nog een paar voorbeelden: Focus II en III. Blind
Faith. Cream's Wheels of fire en Live Cream. Soft Machine's Third uit
1970: dubbel lp, vier nummers, ieder een kant lang. Pink Floyd's Atom
heart mother (1970) en Echoes op Meddle (1971). Etc, etc.
Lange nummers waren eind jaren zestig/begin jaren zeventig nogal boel
veel erg in de mode. Geregeld - maar lang niet niet altijd! -
voortgebracht door weinig inspiratie, veel dope en/of drank en veel
drum- gitaar en keyboardsolo's en aanverwant gezeur zonder dat er
sprake was van een consistente compositie en een stoned publiek dat
het al snel mooi vond. Maar er waren er al eerder. Boel veel meer denk
ik. En vaak boeiender. John Coltrane's A love supreme bijvoorbeeld. Of
Ravel's Bolero. Om over meneer Beethoven maar te zwijgen.
Oh ja. Nog eentje dan. Lumpy gravy. Eerste solo album van Zappa. 1
'nummer', twee lp kanten. 1967.
h
--
"You'll never hear vloerbedekking again" - Zappa.